"Dont cry because its over, smile because it happened....."
Nagising na lang ako isang umaga, naramdaman ko parang may kulang. Kumain ako ng almusal, nakausap ko na lahat ng tao sa bahay, pero bakit ganito parang ang bigat ng pakiramdam ko. Pumasok ako sa trabaho. Nag-iisip pa rin.Muntik na nga akong matisod sa kakaisip lang nito.Tinanong na ako ng mga katrabaho ko, ano ba meron sa kin bakit ang tamlay ko. Sabi ko hindi ko alam, di ko maintindihan. Alam mo ba yung pakiramdam na parang may malaking butas sa sarili mo, tipong merong kilangang makapuno? Yun ang naramdaman ko nung araw na yun. Gusto ko na ngang sumigaw, magwala, malay ko ba kung ano lang ito. Pero hindi ko ginawa, hindi naman dapat.
Mga bandang tanghali pagkatapos ng tanghalian, tumawag siya, alam mo na siya, yung babaing minahal ko buong buhay ko pero iniwan ako para sa ibang tao. Wala lang, nangamusta lang. Labas daw kami pagkatapos ng trabaho, nag-isip ako ng mabuti, kung papayag ako o hindi, naisip ko ano ba namang masama, nasa malayo naman nagtatrabaho ang boyfriend niya, parang malalaman di ba? Natapos ang araw sobrang excited ako, sinundo ko siya sa trabaho, kumain kami, nag-usap, binalik ang nakaraan, sabi ko na lang wag nang pag-usapan may buhay na siya, masaya na rin ako sa buhay ko, kaibigan na lang maibibigay ko, ang drama pa nga sabi niya mahal pa daw niya ako, kumpara ba ko sa bago, mas mabait daw ako, mas maintindihin, mas understanding, sabi ko nga aba eh bakit mo sakin sinasabi yan, ano ito bolahan, natawa lang siya kahit hindi nakakatawa, nainis nga ako di ko nalang pinakita, pero kahit na nag usap kami nandun parin yung malaking butas. Nararamdaman ko pa rin, hanggang sa naisip ko baka kulang lang ako ng pagtawag sa kanya, pero hindi naman kase madalas ako tumatawag sa kanya, siguro namn kilala niyo na kung sino yun. Naglalakad na kami pauwi, nakalimutan ko kahit sandali ang kulang na nararamdaman. Napatawa pa ko sa mga biro niya. Biglang nag ring ang cellphone ko, kapatid niya umiiyak, sabi ko, “bakit?” Kasama ko ate mo, pauwi na kami. Bigla siyang natahimik, tinanong ko, “bakit?”, at dahan dahan niyang sinabi.."pano nangyari yun eh si ate nadisgrasya, na total wreck sasakyan niya..kuya patay na siya" Nabigla ako hindi ko maintindihan pano nangyari na patay na siya eh kasama ko pa, pag harap ko sa likod ko..nandun parin sya, ganun pa rin suot niya pero duguan na..napaluha ako, ngumiti lang siya at sinabi na "naramdaman mo na ba yung pakiramdam na parang may kulang hindi mo maintindihan kung bakit?" Napa OO na lang ako habang patuloy na lumuluha.."papunta ako sayo ngayon, dahil gusto kung sabihin na ikaw pala yun, yung kulang sa buhay ko..gusto ko na sana pakasal tayo..pero d iba sabi ko naman sayo kahit anong mangyari gusto ko bago ako mamatay ikaw ang nasa tabi ko" Tapos bigla na lang siyang nawala..bumigat lalo pakiramdam ko,napaupo ako sa lapag, wala nalang akong nagawa kung hindi umiyak..bakit kung kailan lahat ng sinabi niya tama sa pandinig ko, hangin nalang ang lahat ng ito.................
Nagising na lang ako isang umaga, naramdaman ko parang may kulang. Kumain ako ng almusal, nakausap ko na lahat ng tao sa bahay, pero bakit ganito parang ang bigat ng pakiramdam ko. Pumasok ako sa trabaho. Nag-iisip pa rin.Muntik na nga akong matisod sa kakaisip lang nito.Tinanong na ako ng mga katrabaho ko, ano ba meron sa kin bakit ang tamlay ko. Sabi ko hindi ko alam, di ko maintindihan. Alam mo ba yung pakiramdam na parang may malaking butas sa sarili mo, tipong merong kilangang makapuno? Yun ang naramdaman ko nung araw na yun. Gusto ko na ngang sumigaw, magwala, malay ko ba kung ano lang ito. Pero hindi ko ginawa, hindi naman dapat.
Mga bandang tanghali pagkatapos ng tanghalian, tumawag siya, alam mo na siya, yung babaing minahal ko buong buhay ko pero iniwan ako para sa ibang tao. Wala lang, nangamusta lang. Labas daw kami pagkatapos ng trabaho, nag-isip ako ng mabuti, kung papayag ako o hindi, naisip ko ano ba namang masama, nasa malayo naman nagtatrabaho ang boyfriend niya, parang malalaman di ba? Natapos ang araw sobrang excited ako, sinundo ko siya sa trabaho, kumain kami, nag-usap, binalik ang nakaraan, sabi ko na lang wag nang pag-usapan may buhay na siya, masaya na rin ako sa buhay ko, kaibigan na lang maibibigay ko, ang drama pa nga sabi niya mahal pa daw niya ako, kumpara ba ko sa bago, mas mabait daw ako, mas maintindihin, mas understanding, sabi ko nga aba eh bakit mo sakin sinasabi yan, ano ito bolahan, natawa lang siya kahit hindi nakakatawa, nainis nga ako di ko nalang pinakita, pero kahit na nag usap kami nandun parin yung malaking butas. Nararamdaman ko pa rin, hanggang sa naisip ko baka kulang lang ako ng pagtawag sa kanya, pero hindi naman kase madalas ako tumatawag sa kanya, siguro namn kilala niyo na kung sino yun. Naglalakad na kami pauwi, nakalimutan ko kahit sandali ang kulang na nararamdaman. Napatawa pa ko sa mga biro niya. Biglang nag ring ang cellphone ko, kapatid niya umiiyak, sabi ko, “bakit?” Kasama ko ate mo, pauwi na kami. Bigla siyang natahimik, tinanong ko, “bakit?”, at dahan dahan niyang sinabi.."pano nangyari yun eh si ate nadisgrasya, na total wreck sasakyan niya..kuya patay na siya" Nabigla ako hindi ko maintindihan pano nangyari na patay na siya eh kasama ko pa, pag harap ko sa likod ko..nandun parin sya, ganun pa rin suot niya pero duguan na..napaluha ako, ngumiti lang siya at sinabi na "naramdaman mo na ba yung pakiramdam na parang may kulang hindi mo maintindihan kung bakit?" Napa OO na lang ako habang patuloy na lumuluha.."papunta ako sayo ngayon, dahil gusto kung sabihin na ikaw pala yun, yung kulang sa buhay ko..gusto ko na sana pakasal tayo..pero d iba sabi ko naman sayo kahit anong mangyari gusto ko bago ako mamatay ikaw ang nasa tabi ko" Tapos bigla na lang siyang nawala..bumigat lalo pakiramdam ko,napaupo ako sa lapag, wala nalang akong nagawa kung hindi umiyak..bakit kung kailan lahat ng sinabi niya tama sa pandinig ko, hangin nalang ang lahat ng ito.................
No comments:
Post a Comment